“İdare ediyorum.”
Duyulduğunda sıradan, söylendiğinde derin bir cümle… Hayatın ağırlığını sessizce taşıyanların şifresi gibi. Ne tam iyi ne tam kötü; ince bir çizgide duran bir ruh hâli.
Bu söz, çoğu zaman kimseyi üzmemek, kendi yükünü kimseye taşımamak, içindeki fırtınayı sessizce bastırmak demektir. Yıkılmadan ama biraz rüzgâra yaslanarak ayakta durmak… Görünmez bir sabır, kimseye anlatılmayan küçük mücadeleler ve içten içe büyüyen bir direnç.
“İdare ediyorum” demek, vazgeçiş değil; aksine, hayatın akışında kendi ritmini koruyarak yol almaktır. Bazen en büyük cesaret, günü bu sade hâliyle tamamlayabilmektir.